Hiroaki Matsunami, PhD, ศาสตราจารย์ด้านอณูพันธุศาสตร์และจุลชีววิทยาที่ Duke University และผู้ทำงานร่วมกันอย่างใกล้ชิดของ Manglik กล่าวว่า "มันเหมือนกับการกดปุ่มบนเปียโนเพื่อสร้างคอร์ด ผลงานในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมาของมัตสึนามิมุ่งเน้นไปที่การถอดรหัสประสาทสัมผัสของกลิ่น "การดูว่าตัวรับกลิ่นจับกับกลิ่นได้อย่างไรจะอธิบายวิธีการทำงานนี้ในระดับพื้นฐานใ โรคสมอง นการสร้างภาพนั้น ห้องทดลองของ Manglik ใช้การถ่ายภาพประเภทหนึ่งที่เรียกว่ากล้องจุลทรรศน์อิเล็กตรอนแบบไครโอ (cryo-EM) ซึ่งช่วยให้นักวิจัยเห็นโครงสร้างอะตอมและศึกษารูปร่างโมเลกุลของโปรตีน แต่ก่อนที่ทีมข โรคสมอง อง Manglik จะเห็นภาพตัวรับกลิ่นที่จับกับโมเลกุลของกลิ่นได้ พวกเขาจำเป็นต้องทำให้โปรตีนตัวรับกลิ่นบริสุทธิ์ในปริมาณที่เพียงพอก่อนตัวรับกลิ่นเป็นสิ่งที่ท้าทายอย่างมาก บางคนบอกว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะทำในห้องปฏิบัติการเพื่อจุดประสงค์ดังกล่าวทีม Manglik และ Matsunami มองหาตัวรับกลิ่นที่มีอยู่มากมายทั้งในร่างกายและจมูก โดยคิดว่ามันน่าจะง่ายกว่าที่จะทำเทียม และตัวที่สามารถตรวจจับกลิ่นที่ละลายในน้ำได้ด้วย พวกเขาจับตัวรับที่เรียกว่า OR51E2 ซึ่งเป็นที่ทราบกันดีว่าตอบสนองต่อ propionate ซึ่งเป็นโมเลกุลที่ก่อให้เกิดกลิ่นฉุนของชีสสวิส