บางคนมองว่าศาสนาพุทธเป็นศาสนาเชิงลบที่ระบุว่าทุกสิ่งที่เราประสบเป็นความทุกข์และไม่ยอมรับความสุขเลย อย่างไรก็ตาม นี่เป็น มุมมองที่เข้าใจผิด เป็นความจริงที่พระพุทธศาสนากล่าวถึงความสุขตามปกติธรรมดาของเราว่าเป็นความทุกข์ของการเปลี่ยนแปลง ซึ่งหมายความว่าความสุข ประเภท นี้ไม่น่าพอใจ มันไม่มีวันคงอยู่และเราไม่มีวันเพียงพอ มันไม่ใช่ความสุข ที่ แท้จริง ตัวอย่างเช่น ถ้าการกินไอศกรีมเป็นความสุขที่แท้จริง ยิ่งเรากินมันในคราวเดียวมากเท่าไหร่ เราก็ยิ่งมี ความสุข มากขึ้นเท่านั้น แต่ไม่นานนักเราก็มาถึงจุดที่ความสุขจากการกินไอศกรีมแปรเปลี่ยนเป็นความทุกข์และความทุกข์ทรมาน เช่นเดียวกับการนั่งกลางแดดหรือย้ายเข้าไปในที่ร่ม นี่คือความหมายของความทุกข์ของการเปลี่ยนแปลงอย่างไรก็ตาม พระพุทธศาสนามีวิธีการมากมายในการเอาชนะข้อจำกัดของความสุขธรรมดาของเรา ความทุกข์ของการเปลี่ยนแปลงเพื่อให้เราเข้าถึงสภาวะแห่งความสุขนิรันดร์ของพระพุทธเจ้า อย่างไรก็ตาม แม้จะมีข้อเสียของความสุขธรรมดาของเรา พุทธศาสนาก็อธิบายถึงแหล่งที่มาของการบรรลุความสุขแบบนั้นเช่นกัน พุทธศาสนาให้คำสอนนี้เพราะหนึ่งในสัจพจน์พื้นฐานคือทุกคนต้องการมีความสุขและไม่มีใครต้องการไม่มีความสุข และเนื่องจากทุกคนต่างแสวงหาความสุขและในฐานะมนุษย์ธรรมดา เราไม่รู้จักความสุข ประเภท อื่นนอกจากความสุขปกติทั่วไป พระพุทธศาสนาจึงบอกเราถึงวิธีการบรรลุความสุขนั้น ต่อเมื่อความปรารถนานั้นต้องการความสุขได้รับการเติมเต็มในระดับพื้นฐานที่สุดของความสุขธรรมดา เราสามารถมุ่งไปสู่ระดับที่ลึกและน่าพึงพอใจยิ่งขึ้นด้วยการปฏิบัติทางจิตวิญญาณขั้นสูง