อาการเมารถ อาการเจ็บป่วยที่เกิดจากการเคลื่อนไหวและมีอาการคลื่นไส้ คำว่าอาการเมารถถูกเสนอโดย J.A. เออร์วินในปี พ.ศ. 2424 เพื่อกำหนดลักษณะทั่วไปสำหรับกลุ่มอาการที่คล้ายคลึงกัน เช่น เมาเรือ เมารถไฟ เมารถ และเมาเครื่องบิน คำนี้แม้ว่าจะไม่ชัดเจนสำหรับวัตถุประสงค์ทางวิทยาศาสตร์ แต่ก็ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางอาการเมารถประกอบด้วยกลุ่มอาการที่เกิดจากการสัมผัสกับความเร่งที่ผิดธรรมชาติเป็นระยะๆ อาการต่างๆ ได้แก่ วิงเวียน หน้าซีด เหงื่อออก ตัวเย็น น้ำลายไหล คลื่นไส้ และอาเจียนอาการเมารถอาจเกิดจากการสัมผัสการแกว่ง การพลิก การโยก หรือการเคลื่อนไหวขึ้นลง ความผิดปกตินี้เห็นได้ชัดว่าเกิดจากข้อมูลที่ขัดแย้งกันที่ส่งต่อไปยังสมองระหว่างการเคลื่อนไหวดังกล่าวโดยดวงตาและโดยศูนย์การทรงตัวภายในส่วนที่ไม่มีเสียงของหูชั้นใน อาการเมารถ ซึ่งจะต้องใช้งานได้เพื่อให้เกิดอาการขึ้น ในหูแต่ละข้าง ช่องครึ่งวงกลมสามช่องและอวัยวะโอโทลิธที่จับคู่กันจะมีส่วนร่วมในการรักษาสมดุลของร่างกายและประสานการเคลื่อนไหวของตา-ศีรษะ-ร่างกาย อวัยวะเหล่านี้ถูกกระตุ้นอย่างต่อเนื่องจากแรงโน้มถ่วงและการเร่งความเร็วเชิงเส้นอย่างฉับพลัน ในทางกลับกัน ดวงตาถ่ายทอดข้อมูลไปยังสมองเกี่ยวกับตำแหน่งและการเคลื่อนไหวของร่างกายโดยอิงจากสภาพแวดล้อมภายนอกมากกว่าการชี้นำภายใน