โรคเดโมดิซีสสามรูปแบบพบได้ในสุนัข โรคเรื้อนที่เกิดจากเชื้อเดโมเดกติกเฉพาะที่ โรคเดโมดิซิสทั่วไปที่เริ่มมีอาการในวัยเยาว์ และโรคเดโมดิซีสทั่วไปที่เริ่มมีอาการในวัยผู้ใหญ่ โรค demodicosis เฉพาะที่มักพบในสุนัขอายุน้อยกว่า 1 ปี และกรณีเหล่านี้ส่วนใหญ่จะหายได้เองตามธรรมชาติ รอยโรคมักประกอบด้วยพื้นที่ขนาดเล็ก 1-5 แห่งที่มีการแบ่งเขตชัดเจน ได้แก่ ผมร่วง ผื่นแดง และสะเก็ด รอยโรคมักเกิดเฉพาะบริเวณรอบริมฝีปาก รอบขอบตา และปลายแขน แต่อาจพบในตำแหน่งอื่นได้ อาการคันมักจะหายไปหรือไม่รุนแรง เปอร์เซ็นต์เล็กน้อยของกรณีเหล่านี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งรูปแบบ โรคเรื้อน  ที่มีการแปลแบบกระจาย จะพัฒนาไปสู่รูปแบบทั่วไปที่รุนแรงกว่า  โรคเดโมดิซิสทั่วไปที่เริ่มมีอาการของเด็กและเยาวชนเป็นผลมาจากความบกพร่องทางภูมิคุ้มกันที่สืบทอดมาซึ่งมีความผิดปกติในการทำงานที่เกี่ยวข้องกับระบบภูมิคุ้มกันที่อาศัยเซลล์เป็นสื่อกลาง ไรจะเพิ่มจำนวนมากเกินไปจนทำลายรูขุมขนที่พวกมันอาศัยอยู่ตามปกติ โรคนี้เป็นโรคที่รุนแรงในสุนัขอายุน้อย โดยมีรอยโรคทั่วๆ ไป (ผื่นแดง เลือดคั่ง ขนร่วง ไขมันในช่องท้อง บวมน้ำ รอยดำ และเปลือกแข็ง) ซึ่งมักจะรุนแรงขึ้นจากการติดเชื้อแบคทีเรียทุติยภูมิ (pyodemodicosis) เป็นเรื่องปกติที่จะเกิด pododermatitis สุนัขสามารถมีอาการป่วยทางระบบด้วยโรคต่อมน้ำเหลืองทั่วๆ ไป เซื่องซึม และมีไข้ เมื่อเกิด pyoderma ลึก ฟูรันคูโลซิส หรือเซลลูไลติส การวินิจฉัยโดยทั่วไปไม่ใช่เรื่องยาก การขูดผิวหนังชั้นลึกหรือการถอนขนมักเผยให้เห็นตัวไร ไข่ และตัวอ่อนในปริมาณมาก