แม้ว่าการเปลี่ยนแปลงทางพัฒนาการจะขนานไปกับลำดับอายุอายุเองก็ไม่สามารถทำให้เกิดการพัฒนาได้ กลไกพื้นฐานหรือสาเหตุของการเปลี่ยนแปลงพัฒนาการคือปัจจัยทางพันธุกรรมและปัจจัยด้านสิ่งแวดล้อม ปัจจัยทางพันธุกรรมมีส่วนรับผิดชอบต่อการเปลี่ยนแปลงของเซลล์ เช่น การเจริญเติบโตโดยรวม การเปลี่ยนแปลงสัดส่วนของร่างกายและส่วนต่างๆ ของสมองและการเจริญเต็มที่ของลักษณะการทำงาน เช่น การมองเห็น และความต้องการอาหาร เนื่องจากยีนสามารถ "ปิด" และ "เปิด" ได้ จีโนไทป์เริ่มต้นของแต่ละบุคคลอาจเปลี่ยนแปลงตามหน้าที่เมื่อเวลาผ่านไป ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงพัฒนาการต่อไป ปัจจัยด้านสิ่งแวดล้อมที่ส่งผลต่อ พัฒนาการ อาจรวมถึงอาหารและการสัมผัสโรค ตลอดจนประสบการณ์ทางสังคม อารมณ์ และความรู้ความเข้าใจ อย่างไรก็ตาม การตรวจสอบปัจจัยด้านสิ่งแวดล้อมยังแสดงให้เห็นว่ามนุษย์อายุน้อยสามารถอยู่รอดได้ภายในประสบการณ์ด้านสิ่งแวดล้อมที่ค่อนข้างกว้าง แทนที่จะทำหน้าที่เป็นกลไกอิสระ ปัจจัยทางพันธุกรรมและสิ่งแวดล้อมมักมีปฏิสัมพันธ์กันเพื่อทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงพัฒนาการ [40]พัฒนาการของเด็กบางด้านมีความโดดเด่นในด้านความเป็นพลาสติกหรือขอบเขตที่ทิศทางของการพัฒนาถูกชี้นำจากปัจจัยด้านสิ่งแวดล้อม เช่นเดียวกับที่ริเริ่มโดยปัจจัยทางพันธุกรรม เมื่อแง่มุมของการพัฒนาได้รับผลกระทบอย่างมากจากประสบการณ์ในช่วงแรก กล่าวกันว่าแสดงให้เห็นถึงความเป็นพลาสติก ในระดับสูง ; เมื่อการสร้างพันธุกรรมเป็นสาเหตุหลักของการพัฒนา ความเป็นพลาสติกจะถือว่าต่ำ ความเป็นพลาสติกอาจเกี่ยวข้องกับการชี้นำจากปัจจัยภายนอก เช่น ฮอร์โมน ตลอดจนปัจจัยภายนอก เช่น การติดเชื้อ