ล้านลูกบาศก์กิโลเมตร  ขั้วโลกใต้มีเส้นผ่านศูนย์กลาง 350 กิโลเมตร (220 ไมล์) และหนา 3 กิโลเมตร (1.9 ไมล์) . ปริมาตรรวมของน้ำแข็งในขั้วโลกใต้บวกกับตะกอนชั้นที่อยู่ติดกันประมาณ 1.6 ล้านลูกบาศก์กิโลเมตร ฝาครอบขั้วโลกทั้งสองแสดงร่องเกลียว ซึ่งการวิเคราะห์ล่าสุดเกี่ยวกับ เรดาร์เจาะน้ำแข็ง ของ SHARADแสดงให้เห็นว่าเป็นผลมาจากลมกะตะบาติกที่หมุนวนเนื่องจากโคริโอลิสเอฟเฟกต์ เปลือกน้ำแข็งที่ปกคลุมตามฤดูกาลของพื้นที่ใกล้กับแผ่นน้ำแข็งทางตอนใต้ส่งผลให้เกิดแผ่นน้ำแข็งแห้งใสหนา 1 เมตรเหนือพื้นดิน เมื่อฤดูใบไม้ผลิมาถึง แสงแดดจะทำให้พื้นผิวด้านล่างอุ่นขึ้น และแรงดันจาก CO 2 ที่ระเหิด สะสมอยู่ใต้แผ่นคอนกรีต ยกระดับและแตกออกในที่สุด สิ่งนี้นำไปสู่ การปะทุ ของ CO 2 เหมือนน้ำพุร้อนก๊าซผสมกับทรายหรือฝุ่นหินบะซอลต์สีเข้ม กระบวนการนี้เป็นไปอย่างรวดเร็ว สังเกตได้ว่าเกิดขึ้นในระยะเวลาไม่กี่วัน สัปดาห์หรือเดือน ซึ่งเป็นอัตราการเปลี่ยนแปลงที่ค่อนข้างผิดปกติในทางธรณีวิทยา โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับ ดาวอังคาร ก๊าซที่ไหลอยู่ใต้พื้นไปยังจุดที่ตั้งของไกเซอร์ทำให้เกิดช่องรัศมีใต้น้ำแข็งที่มีลักษณะคล้ายใยแมงมุม ซึ่งเป็นกระบวนการที่เทียบเท่ากับเครือข่ายการกัดเซาะที่เกิดขึ้นจากการระบายน้ำผ่านรูเสียบเพียงรูเดียว